Օրը բացվեց անհամբերության զգացումով: Անհամբեր սպասում էի ստուգատեսների օրվան: Խոսքը մեր մեջ, բայց ես մեր Կապուտակ Սևանը մոռացած՝ աչքս լողավազանից չէի կտրում: Կարծես երբևէ ջուրը չմտած չարաճճի երեխա լինեի: Դէ երգի ու պարի պակասը Արտուտիկների և ընկեր Սեդայի շնորհիվ չեմ զգացել:
Ինձ համար երանելի օրը բացվեց: Սրտատրոփ՝ ճիշտ ժամին ( դեռ մի բան էլ շուտ), հասա Արևմտյան դպրոց: Անմիջապես հագա լողազգեստն ու նետվեցի լողավազանը: Ի՜նչ հաճելի էր: Ստուգատեսն անցկացնողի հետ մի քանի վարժություններ, ցատկեր… ու թե ոնց անցավ ժամանակը չհասկացա:
Վերնատանը մեզ էր սպասում ընկեր Սեդան: Նախ հասկացավ ձայնային տվյալները, իսկ հետո միասին կատարեցինք Կոմիտասի «Զար զընգը» և «Սոնա յար»-ը: Ապա պարեցինք «Թամզարա » -ի հնչունների ներքո և Սեդայի հաճելի ուղեկցությամբ գնացինք բակ՝ ուր մեզ սպասում էր Քրիստինեն ու մեզ « ձեռքով անող » հեծանիվները: Կարծես թե պատմելու բան չկա, սակայն տպավորությունները աննկարագրելի են ու տպավորիչ:
Տպավորություններով կիսվելով՝ Սոնայի հետ հասանք Մայր դպրոց, ուր ժպտադեմ մեզ էր սպասում Անահիտ Հարությունյանը: Ընթերցասրահում խոսեցինք մեր անելիքների մասին, ուղղեցինք մեր հարցերը: Մեծ բավականություն ստացա Անահիտ Հարությունյանի հետ զրույցից: Պատրաստակամություն հայտնեց՝ ցանկացած հարցում օգնելու ու հրաժեշտ տվեցինք՝ հաջորդ օրն հանդիպելու պայմանով, բայց այս անգամ արդեն մեր Սևանում:
Լիլիթ Մուրադյան 