Մարիա Մոնտեսորի «Տասնինը պատվիրան ծնողներին». Վերլուծական

Ամեն պարզի մեջ միշտ էլ գտնվում է ամենախրթինը։

Ինչպես շատերին է թվում, թե երեխա դաստիարակելը ամենապարզ բանն է, որ երեխա է կմեծանա ինչպես բոլորն են մեծանում։

Յուրաքանչուրն ունի իր տեսակետը ինչպես սեփական կյանքը դասավորելու հարցում, այնպես էլ` երեխային դաստիարակելու ։ Սակայն կա ոսկե միջին, որի մասին պետք է չմոռանալ։ Չէ՞ որ օդից վերցրած չեն դրանք , այլ ժամանակի ընթացքում ձևավորված գիտելիք, որը մեզ է հասել նախորդ դարի ականավոր 4 մանկավարժների տքնաջան աշխատանքների արդյունքում։

Նույնքն պարզ է թվում Մ. Մոնտեսորիի պատվիրան ֊ հիշեցումները ծնոցների համար։ Սակայն պետք է շատ ավելի խորն ըմբոռնումով մոտենալ նրա ամեն մի խոսքին ու, առանց մեծամտանալու, գիտակցել երեխա դատիարակելու բարդ գործընթացը։

Ինքս ծնող եմ արդեն տասը տարի, ու հավատացնում եմ, ինչքան էլ փորձեմ իդեալական կատարեմ ծնողական պարտքս, միևնույն է լինում են պահեր, երբ տարիքային անցումային շրջանում լինում են խնդիրներ։ Ու հենց այդ ժամանակ էլ անհրաժեշտ է լինել համբերատար լինել, ու վստահ ասում եմ, որ հենց նման իրավիճակներում է ճիշտ` հետևել Մոնտեսորիի հուշումներին։

Հաճախ ենք լսում ժողովրդական խոսքը «Երեխան տան հաելին է»։ Այո դա միֆ չէ։ Երեխան սպունգի պես է, ամեն ինչ կլանում է ( չնայած երբեմն թվում է, թե ոչինչ չի լսում ու չի հասկանում) ու մի օր էլ ամեն ինչ ետադարձում է ` լինի լավը, թե լինի վատը։

Եթե ամեն մեկը հետևի Մոնտեսորիի հուշումներին, կարծում եմ աշխարհը կդառնա իդեալական։ Դրա համար շատ բան պետք չէ, ընդհամենը լիարժեք ընտանիք, ուր երեխան իրեն կզգա աշխարհի ամենաերջանիկը, ու որ լիարժեքության զգացումը երեխային կդարձնի ինքնավստահ, ուրախ։ Կարծում եմ` եթե մի տեղ կա սեր, կա նաև բարություն , փոխհամաձայնություն, ու հենց էդտեղ էլ ծնվում է ազնվությունը։ Եթե, եթե, եթե….

Շատ են այդ եթեները, պարզապես պետք է հասկանալ, որ երեխան ինքն էլ մարդ է ու կարիք ունի ասելու , արտահայտվելու։ Կարող է հավանել կամ ոչ, ուրախանալն ու տխրելը կարող է զուտ քմահաճույք չլինել ու այդպես շարունակ։ Ուրեմն մնում է միայն, որ մենք` ծնողներս, թույլ տանք, որ նրանք արտահայտվեն, իսկ մենք լսենք ու գովենք, նաև նրբանակատորեն ճիշտ ուղին ցույց տանք ։

Ասում են` եթե ուզում ես սովորեցնես, ուրեմն նախ ինքդ սովորիր։ Իսկ ծնողը առաջին հերթին պետք է սովորի ծնող լինելու բարդ արվեստը, որովնետև երեխաները մեր ապագան են, մեր դեմքը, որ կերտում ենք մենք` ծնողներս։