Աննկարագրելի էր այն պահը, երբ լսվեց հայկական ելևեջները: Ազգայինի ներքո սկսվեց վերապատրաստման չորրորդ օրը: Մեծ ոգևորություն ապրեցի, երբ արդեն ներկա էի <<Մեդիա ուրբաթին>>: Ինչպես ասում է ժողովուրդը՝ լավ է մեկ անգամ տեսնել, քան հարյուր անգամ լսել: Մարմնովս սարսուռ անցավ, երբ սովորող և ուսուցիչ երգում-պարում էին: Դէ իհարկե մենք էլ անմասն չմնացինք: Բակունցի հետ միասին <<Շորոր>> պարը պարեցինք ու էլի մի քանի պարեր:
<<Մեդիա ուրբաթի>> ավարտից հետո, ամփոփեցինք մեր բլոգային վերջին աշխատանքները: Իսկ սա դեռ ամենը չէ. մեզ սպասում էր շրջայցը: Մայր դպրոցին արդեն ծանոթ լինելով՝ քայլերն ուղղեցինք դեպի արևելք: Ինչպես դպրոցում է թափանցիկ ամեն բան, այդպես էլ թափանցիկ կերպով Բակունցը մեզ մանրակրկիտ բացատրեց ու ցույց տվեց կրթահամալիրի բոլոր թևերը: Արևելյան թևից գնացինք քոլեջ, ապա արևմուտք ու ագարակ: Ամեն բան շշմեցուցիչ էր: Չգիտեմ որը թվարկեմ. լողավազանը, բացօդյա լողավազանի նախապատրաստական փուլը, ջերմոցը, ագարակը, փեթակները…… Ու որ ամեն քայլափոխի մանկական անմեղ ձեռքերի միջամտությունը կա:
Փոքր երեխայի պես ամեն ինչին այնպես ոգևորությամբ էի նայում , կարծես այդ ամենն առաջին անգամ էի տեսնում:
Դէ իսկ վերջում ջերմ խոսքեր լսեցինք Բակունցից ու ափսոսանքով հրաժեշտ տվեցինք:
Ուզում եմ նաև խորհին շնորհակալությունս հայտնել Գրետա Բակունցին, այդքան համբերատար գտնվելու համար, իր մարդ տեսակի համար, այն ջերմ մթնոլորտի համար, որ մեզ թվում էր՝ վաղեմի ծանոթներ ենք:
Լիլիթ Մուրադյան 